در همسایگی ما...

در سکوتم، مانده ام، خاموشی سرد واندیشه ای ناتوان.... این کودک در همسایگی یکی از ماست روی همین زمین... چشم های پر باران در غم نرسیدن قطره ای از پستان مادر....
مرا ببخشید ... سنگینی این تصویر اجازه ی نوشتن نمی دهد... نام او انسان است و نام مادرش و نام ما... بی چاره مادرش... طفلک کودکم...

نیره شنبه 31 فروردین‌ماه سال 1392 ساعت 09:56 ب.ظ

نظرات 3 + ارسال نظر

فرانک یکشنبه 1 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 07:45 ق.ظ

درود بر نیره ی عزیز
عکس دردناکی است طاقت دیدنش را ندارم. نمی توان این صفحه را باز بگذارم.

کاملن می فهمم...
من همیشه به خاطر رنجی که از دیدن چنین تصاویری می کشیدم، به آن ها نگاه نمی کردم...
ولی راستش را بخواهی اشتباه می کردم... باید نگاه کنم و رنج بکشم... در این نگاه و رنج رازی ژرف نهفته است...

فرناز یکشنبه 1 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 08:45 ق.ظ

lمدتیست حس می کنم تماشای این لحظه ها کمترین تنبیهی است که ما آدمها باید برای خود داشته باشیم .
این دنیا شرم آور است و ما هیچ نمی کنیم . حداقل نگاه کنیم و آه بکشیم .

آآآآآههههههههههههههههههه

محسن یکشنبه 1 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 08:49 ق.ظ http://sedahamoon.blogsky.com

سلام
مرسی که من رو دعوت کردید بیام اینجا.
ولی کاش اسمشم، همون در سکوت بود.
اگه بدونید چقدر جون کندم تا اسمشو بخونم.
عل الحساب برم این جا رو لینک کنم.

درود بر شما. خواهش می کنم

اسمش که درسکوت هست ولی با یادداشت شما متوجه شدم در آدرس اشتباهی کردم که اصلاح شد.... احتمالن شما هم در لطفی که داشتید و این جا را لینک کردید، باید آدرس رو اصلاح کنید
از این که هستید شادم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)

نام

ایمیل

آدرس وبسایت